22
Voor mij persoonlijk is het ook een afscheid van een belangrijke fase uit mijn leven, namelijk de
periode 1979 - 1994. 1979 was het jaar dat ik mijn aanstelling kreeg als beheerder van 't Cromwiel.
Tot 1987 in loondienst van de stichting en daarna als zelfstandig exploitant. Van jongsafaan ben ik
altijd politiek geïnteresseerd geweest. Zo trots als een pauw, of in de termen van Mare Molenaars te
spreken die de heer Van Wijk een keer vergeleek met een aap met 7 niet nader te noemen lichaams
delen, ging ik voor de eerste keer stemmen.
Bram van der Lek van de PSP was mijn eerste politieke idool. Later werd dit Joop den Uyl en mijn
grote politieke voorbeeld Jan Schaefer. Met name de duidelijke taal die hij altijd sprak genoot mijn
waardering. De vergelijking die men soms met mij maakte, vooral qua uiterlijk, streelde mij daarom
enorm. De PvdA ging na het kabinet Den Uyl van 45 naar 55 zetels maar kwam toen niet terug in
de regering. Dit maakt de politiek voor mij soms onbegrijpelijk. Toch bleef het mij boeien. In 1985
ben ik lid geworden van de Werknemerspartij Steenbergen. Dit geschiedde aan de bar in 't Cromwiel
met een ledenwerfaktie. Op dat moment zag ik dit als een leuke afleiding met betrekking tot mijn
drukke werkzaamheden in 't Cromwiel. In 1990 waren er weer verkiezingen. De Werknemerspartij
verloor, met name door interne problemen 2 van haar 4 zetels. Ik stond op dat moment op een
vierde plaats, zodat ik gelukkig buiten de boot viel. Ad Adriaansen stapte echter op als raadslid en
ook de nummer 3 op de lijst trok zich terug. Op dat moment kwam er een telefoontje van het
gemeentehuis of ik raadslid wilde worden. En of ik diezelfde dag nog even wilde beslissen. Om je
geloofwaardigheid als partij niet te verliezen heb ik meteen ja gezegd.
Wanneer je pas in de raad zit denk je het allemaal even te kunnen gaan regelen. De verkeerssituatie
op de Nassaulaan zou mijn eerste politieke succes worden. De Grontmij had een rekonstruktie voor
ogen van f 650.000,-. Mijn plan kostte f 75.000,-. Een besparing van f 575.000,-. Een leuke
binnenkomer dacht ik. Misschien wel goed voor een funktie als wethouder openbare werken in een
volgende raadsperiode. Nachten heb ik er van wakker gelegen hoe mijn collega's zouden reageren.
In mijn dromen zag ik mijzelf samen met May-Weggen het lint doorknippen bij de feestelijke opening.
Helaas is het bij dromen gebleven. Op dat moment besefte ik hoe de politiek in elkaar stak. Het plan
kwam uit de verkeerde koker op dat moment. Na enige tijd besef je dat je in de politiek steun moet
zoeken en compromissen moet sluiten om bepaalde zaken te realiseren. Een coalitie in stand houden
lijkt mij daarom soms moeilijker dan oppositie voeren. Wanneer een projekt mislukt en 13.900
Steenbergenaren vinden dat ook moet je toch maar met zo'n 10 mensen vol blijven houden dat het
toch een goede beslissing geweest is.
Recentelijk werd onze partij te weinig kwaliteit verweten als oppositievoerende partij. Deze
opmerking heeft mij pijn gedaan. Ik ben er mezelf van bewust dat ik niet de spreekvaardigheid bezit
van collega Michel Lambers, die ik soms zag als een kruising tussen Frans Derks en Seth Gaaikema.
Ik heb Michel eens vergeleken met een oliebollenbakker. Zijn beslag was meestal goed maar zijn olie
was soms wat te heet. Door de jaren heen heb ik toch tientallen mensen te woord kunnen staan en
door middel van overleg heb ik geprobeerd hen zo goed mogelijk te helpen. De dankbaarheid van die
mensen heeft mij meer voldoening gegeven dan het feit of mijn naam de volgende dag in de krant
genoemd werd. De geldingsdrang van het individu voert soms de boventoon. Dit komt het algemeen
belang niet altijd ten goede. Daarom vond ik het ook zo jammer dat een man als Kees Iriks niet
terugkeert in deze nieuwe raad. Iemand die bijna 20 jaar zijn partij trouw blijft had een beter lot
verdiend.
Helaas kent mijn afscheid toch nog wat gemengde gevoelens. De acceptatie van collega-onderne
mers die er nooit is gekomen heeft een belangrijke bijdrage geleverd om terug te keren naar Wouw.
Bij de opening van mijn nieuwe zaak in Wouw kreeg ik een plantje van een vakbroeder met een
kaartje eraan waarop stond: van je collega. Wat betreft de Albert Heijn kwestie blijf ik bij mijn
standpunt dat persoonlijke belangen hierin de grootste rol hebben gespeeld en dat collegialiteit een
zeldzaam verschijnsel is in de ondernemingswereld. Want als het er op aan komt vecht iedereen
voor zijn eigen hachje. Ik heb het prima naar mijn zin gehad in Steenbergen, maar toen ik de
beslissing nam om terug te keren naar Wouw had ik het gevoel ik ga terug naar huis.
Zoals gezegd heb ik de politiek vanaf 1979 gevolgd. Jos Heijmans had toen nog lang haar en gaf
zich toen uit voor visboer. Op zaterdag trapte hij meestal een balletje bij mij in 't Cromwiel om zich
daarna te vergrijpen aan een niet nader te noemen aantal alcoholische versnaperingen. Jos is
ondertussen niet alleen zijn wilde haren kwijt maar is er als eerste in geslaagd de hegemonie van het
CDA te doorbreken. In het jaar 2020 hoop ik daarom ook samen met Bart Ridders zijn memoires te
mogen schrijven met als titel 'Van Visboer tot Minister President'.
Mariette Onland was in 1979 nog een stuk, jonger. In die tijd was zij de voorloopster van de
geëmancipeerde vrouwen.
