te zeggen. Adrieik heb jou leren kennen als een heel fijn
mens. Wij ontmoeten elkaar weieens op andere plaatsen,
waar het iets natter is dan in de"e zaal, en dan wordt er ook
nog over de politiek gesproken, dan kunnen we nog niet zwijgen
over hetgeen ons al die jaren bewogen heeft.
Gerard, jij bent eigenlijk hier de man van de organisatie.
Jijneemt jezelf enorm serieus en dat is op zich een geweldig
pluspunt. Ju kunt het dan ook niet goed verkroppen, dat er
mensen in dit dorp zijn die je af en toe niet helemaal serieus
nemen. Jij hebt het echt niet gemakkelijk gehad in de afgelopen
vier jaar, want met je kundigheid op het gebied van de (fi
nanciële) organisatie heb je vaak ja moeten zeggen, terwijl je
hart nee riep.
Jij hebt dat ook vaak in persoonlijke gesprekken naar voren
laten komen. Want het was zo moeilijk om,op elk moment dat jij
in zo'n situatie gebracht werd, dan niet je eigen inzichten
te laten prevaleren boven de mening van de groep, waaraan jij
als partij-man verantwoording schuldig was.
Gerard, ik denk dat ik deze gevoelens nog niet helemaal ken,
maar ik sluit niet uit, dat ik ze in de komende periode zal
leren kennen. Ik denk dat dat heel moeilijk is en ik denk, dat
je dan hele onrustige nachten zult hebben.
Misschien is dat ook wel de reden geweest waarom je zo heel
lang in de Berk aanwezig was, totdat je de laatste man "de zak
op kon geven". Beter was het dan je zinnen te verzetten in de
Berk, waarvan ik eerlijk moet zeggen dat hij, mede door jouw
leiding, een stuk beter is gaan lopen.
De Berk staat nu misschien op het punt die belangrijke stap
te zetten naar een cultureel centrum, waaraan in Putte zo duidelijk
behoefte is. Ondanks alle gekheid die ik met jou daarover gemaakt
heb, hoop ik, dat jij dat nog zult beleven.
In je achterhoofd heeft altijd die wens geleefd. Wie weet, Gerard,
maken we het beide nog mee.
Leden van de raad, ik neem afscheid van U, maar niet voor goed.
Ik dacht dat Adrie het al gezegd had: U komt hier allen nog
terug, maar dan alleen op een andere stoel. U zult dat nisschien
niet de komende maanden doen, want dat doet een beetje pijn:
Op de publieke tribune te moeten gaan zitten en dan te zien
dat elf leden met voorzitter en de secretaris over zaken spreken
waarover je al die jaren zo graag je mening hebt geventileerd,
en waarover je nu niet meer mee mag praten.
Misschien zal een volgende raad daaraan iets kunnen doen door
spreektijd na de vergadering in te lassen.
Ik kan me voorstellen dat dat bij jullie erg leeft.
Ik wil jullie namens mij persoonlijk, want ik heb hier helaas
meest van de tijd alleen voor de fractie gezeten, heel erg
hartelijk danken voor juliie kameraadschap, begrip ook voor de
momenten dat bij mij de stoppen doorsloegen en dat jullie toch
keurig bleven zitten zonder direct handtastelijk te worden en
mij van mijn stoel te zetten.
Ik zal dat niet vergeten, en ik zal jullie eigenlijk allemaal
nooit vergeten. Ook de leden uit alle vorige raadsperiodes,
die hier nu niet meer aanwezig zijn, kan ik nog steeds niet vergeten.
Het feit, dat er deze avond, voordat de raadsvergadering begon,
een foto is gemaakt, zal deze raad de geschiedenis in laten gaan,
want er zijn altijd mensen die foto's bewaren."
