In de verte ontplofte een bom.Parachutisten hingen als lucht
ballonnetjes aan de wijde hemel.We herinneren ons hoe onze jongens
aan de Grebbelinie verbeten vochten tegen een overmachtige tegen
stander. Slechts enkele dagen duurde deze ongelijke strijd en wqs
de invasie der Duitse legers een feit.
Met deze bange donkere avond viel ook de stilte.Men kan nauwe
lijks geloven en zich slechts met moeite realiseren welk een ramp
in luttele uren aan ons land en volk was veltrokken.
De brute overrompeling versufte ons aanvankelijk en sloeg ons
uit ons evenwicht.
De 5 jaren, die nu volgden,werden jaren van verschrikking en
ellende ef, om de woorden van de grote Churcill te gebruiken,jaren
van bloed,zweet en tranen.
De lokstem van de bezetter en zijn handlangers klonk honingzoet.
Met vleierij en strijkages trachtte men ons volk te winnen.Hun spel
was echter al te doorzichtig en reeds spoedig bleek,dat macht ze
gevierde over recht,slavernij over vrijheid,bruut en schaamteloos
geweld over vrede.
Doch dan ontwaakt het verzet.Men veelde,dat onze rechten en
vrijheden systematisch werden ingeperkt en dat onze heiligste be-
ginselen met veeten werden getreden.
Onze vrijheid,waarvoor ons volk zich door de eeuwen heen reeds
onnoemelijk zware offers had getroost,liet men niet aantasten.Dit
kostbaar erfpand onzer vaderen zou en moest worden verdedigd des-
noods met eigen leven.
In het barre leed,dat ens overkwam,ontwaakte ons volk.De stil-
berusting,die ons aanvankelijk kenmerkte,maakte plaats veor ao-
ctief en verbeten verzet.
De verzetstoorts werd ontsteken,hoog laaide het verzetsvuur,
dat nimmer meer zou deven.De toorts zou blijven branden,heel de
lange tijd van de bezettingsjaren.
Met bruut geweld heeft de bezetter dit vuur trachten te blus
sen, doch de fakkel bleef branden al die bange jaren door totdat
op 5 Mei 1945 deze zegevierend werd binnengedragen in een bevrijd
Nederland.
Ik zal U een uitvoerige en gedetailleerde beschrijving van het
naamloos leed in de jaren 40-45 besparen.Al ligt dit leed reeds 10
jaren en langer achter ons,feit is,dat diep geslagen wonden slechts
langzaam of nimmer genezen.
Doch ik meen in alle oprechtheid wel heel erg in mijn taak te
kort te schieten,wanneer wij op een dag als vandaag zonder meer
•ver dit droevig 5 jarig tijdvak zouden heenstappen en zelfs niet
een ogenblik zouden stilstaan bij dat leger van helden,dat met in-
van zijn leven voor ons de herdeking van de bevrijding heeft mege-
