-10-
in beperkte mate geld uit te geven voor huisvesting. Geld verdienen staat
primair. Wooncomfort komt sterk op de tweede plaats. De meesten zouden ni®t
streven naar gezinshereniging. Bij de ouderen is dit nog wel het geval: bij de
jongeren zeker niet.
Gesteld is nog:
Als de voor dit gesprek uitgenodigde, doch niet daaraan deelgenomen hebbende,
personen alsnog positief zouden reageren, zouden de conclusies uit deze be
spreking nog eens voorgelegd kunnen worden.
Eerdervermeld schrijven van 11-1-1979 van de Stichting Buitenlanders West
Brabant en de resultaten van de bespreking van 17-1-1979 hebben op 23-1-1979
in de vergadering van het college van burgemeester en wethouders geleid tot
het besluit om de brief van 11-1-1979 te betrekken bij de samenstelling van de
beoogde commissie welzijn culturele minderheden.
Met betrekking tot de werkgroep dient nagegaan te worden of er objecten zijn
die te verwerven zijn door de gemeente en te gebruiken zijn voor huisvesting
van buitenlanders. Welke prijzen vloeien daar dan uit voort? Inmiddels is een
rapportage hieromtrent door het bedrijf gemeentewerken uitgebracht. Deze zal
in de vergadering van ons college van aanstaande dinsdag worden behandeld.
Ten aanzien van de administratieve werkzaamheden is aan de afdeling bevolking
van de secretarie en het bedrijf gemeentewerken opdracht gegeven de verordening
op verblijfsgebouwen goed toe te passen en op de naleving ervan scherpere
controle uit te oefenen.
Antwoord op vraag 3«
Het ligt in de bedoeling om voor de vergadering van de Commissie Algemene en
Bestuurlijke Zaken van 26 maart aanstaande een ontwerp gereed te hebben van
de verordening voor de instelling van de Commissie welzijn culturele minder
heden."
Het lid VAN DER GRAAT zegt dat, als hij op dit moment kijkt welke stappen er
ondernomen zijn en welke roéultaten daarmede zijn bereikt, hem dan de schrik
om het hart slaat, wanneer hij daarbij betrekt het feit dat er een aantal jaren
een ontstellende nood aanwezig is bij de buitenlandse werknemers. Hij roept
in herinnering dat in oktober 1977 in deze raad geduchtig gediscuteerd is over
die nood. In feite heeft de raad nimmer gezegd dat die nood niet werd gezien,
al werd een motie van zijn hand destijds afgewezen. De raad kwam terug op die
gedachte. Zijn motie zou dus in feite wel uitgevoerd moeten worden, zij het
dan door tussenkomst van Kerk en Samenleving. Deze is natuurlijk heel wat be
langrijker dan een raadsfractie. Al die tijd - dan denkt hij hierbij aan okto
ber 1977 - wordt er door het college gehandeld volgens een taktiek, die hij
een stap-bij-stap-taktiek zou willen noemen. Stap bij stap, wat in dit ge
val wil zeggen dat,wanneer men nu maar langzaam aan doet, het probleem zich
zelf dan wel oplost. Enkele slachtoffers in een tijdsverloop van enkele maan
den loopt niet zo snel in de gaten. Zo'n probleem lost zich zelf op. Wanneer
men nu vanaf oktober 1977 de nood, die in die tussentijd ontstaan is, gebun
deld zou hebben, dan zou de schrik om het hart slaan. Alleen die taktiek van
burgemeester en wethouders heeft tot nu toe gewerkt. Die taktiek heeft er tot
nu toe voor gezorgd dat het kon blijven sluimeren. Maar dit i?V geen juiste gang
van zaken. Het is ook niet juist om een duidelijke wens van de raad te elfder
ure met een ongelooflijke snelheid, zoals dat hier gebeurd is, uit te voeren.
Dan praat hij sinds oktober 197Ö» Die snelheid is niet alleen veroorzaakt
door het college van burgemeester en wethouders, maar ook door de stichting
buitenlandse werknemers West-Brabant. Deze stichting had er naar zijn oordeel
verstandiger aan gedaan, de mogelijkheid, die werd geboden om althans te
starten, met beide handen aan te pakken. Wanneer hij op dit moment kijkt naar
het antwoord wat er nu uit de bus is gekomen - hij kijkt dan naar de werkgroep
die geformeerd is, die tamelijk ongehinderd door deskundigen eenmaal bij el
kaar gekomen is - en wanneer het gevolg daarvan is dat het college eigenlijk
het hoofd in de schoot heeft gelegd - dat is de enige conclusie, die men daaruit
kan trekken - en dat het college gezegd heeft: dan maar een welzijnscommissie
het zal ook wel weer enkele maanden duren voordat deze commissie ingesteld is -
dan blijkt het dat men wederom een half jaar heeft verprutst/niet gebruikt om
werkelijk te zoeken naar lediging van deze nood. Het gevolg van het een en an
der is moeilijk in woorden te vatten. Hij heeft reeds gewezen op de nood, welke
