Op een gegeven moment was er veel overbodig en heel oud meubilair in
het Stadhuis. Het college besloot om dit bij inschrijving onder het
personeel te verkopen en de opbrengst aan de P.V. te schenken. Voorwaar
een heel mooi gebaar.
Nu was er een oud ladenkastje bij waar best veel personeelsleden
interesse in toonden. Er werden links en rechts wat bedragen genoemd en
de indruk werd gewekt dat dit kastje het klapstuk van de veiling zou
worden
Frans Hermans had er ook zin in en schreef in voor een heel, heel hoog
bedrag.
Bij de opening van de enveloppen bleek de 2e hoogste inschrijver enkele
honderden guldens lager geboden te hebben.
Geeft niets hoor Frans.
De P.V. kon mede door jouw bijdrage de leden een leuk dineetje
aanbieden dat goed gesmaakt heeft.
En jij had je kast wat goed van pas kwam bij de Atari-opstelling en
daar is immers niets te duur voor.
Verder kan vanuit de P.V. niets anders gezegd worden dan dat je een
verschrikkelijk actief lid was want je deed altijd aan alle
activiteiten mee.
Juist bij deze gelegenheden maakten wij de Vrolijke Frans mee die met
een onbedwingbare energie de hele avond als een jonge hond tekeer kon
gaan. Mooi was dat.
Frans, ik zou nog wel heel de middag verder kunnen gaan om de afgelopen
10 jaar in de herinnering terug te roepen, maar dat kan niet want er
staat nog meer te gebeuren. Ik ga dus langzaam aan, als een ambtenaar
betaamt, afsluiten.
Je zult in onze herinnering blijven als een harde werker die weliswaar
heel moeilijk op gang komt (zeker niet voor 9 uur) maar eenmaal bezig
zijnde ook heel moeilijk te stoppen is.
Ook zullen wij je blijven herinneren als "één van ons".
De wij-gedachte die jij altijd uitstraalde heeft heel duidelijk gewon
nen van de ik-gedachte die erg in de oude (eilanden) cultuur verweven
zat.
Om nu een passend afscheidskadoo voor zo'n baas en tegelijk collega en
gabber te vinden valt niet mee.
Gewoon simpel de kadoo-regeling toepassen leek ons voor jou Frans niet
op z'n plaats. Het normbedrag van Fl. 50,leggen we wel bij bij het
kadoo van de gemeente zoals je al gehoord hebt.
Nee, voor jou moest iets speciaals gedaan worden.
Maar wat dan?
Het moet iets persoonlijks zijn voor de gevers maar ook voor de
ontvanger.
Het moet iets blijvends zijn want over 25 jaar als jij in donker Afrika
zit moet je nog steeds iets hebben om aan ons terug te denken.
Het moet iets herkenbaars zijn zodat je ons niet licht vergeet en
steeds aan ons herinnerd wordt.
Enhet mag niets kosten want geld hebben we niet. Dat zie je
wel aan de verpakking.
Uit dit alles is het idee geboren om alle medewerkers in de gelegenheid
te stellen een persoonlijke groet, boodschap, bedankje of iets
dergelijks te voorzien van een foto en te bundelen in een fraai album.
Zowaar een pracht idee vonden wij.
Er zit alleen maar een maar aan. Misschien wel een beetje een grote.
Omdat jij zo'n verschrikkelijk groot vertrouwen geniet bij de meeste
collega's zijn enkelen wel erg persoonlijk geweest in hun laatste bood
schap aan jou.
