8
Algemene beschouwingen en vragen van raadslid W. van de Merbel
bij de gemeentebegrotingen voor het dienstjaar 1994 blad 1
001 Aan het begin van de laatste algemene beschouwingen in de
lopende zittingsperiode van onze raad past een kort woord
over het raadswerk in de voorbije tijd en over de huidige
politieke situatie binnen onze raad.
Nadat sinds 1992 de spanningen tussen mijn fraktie en het
college opliepen, vooral als gevolg van wat inmiddels als
"de zaak-Smael" wordt aangeduid, deed zich recent de kans
voor om deze angel uit de politiek te halen, dit dan naar
aanleiding van de eind oktober jl. bekendgeworden uit
spraak van de Voorzitter van de Raad van State, waarbij
de handelwijze van het college (en de raad!) ten opzichte
van "mijn" commissielid Smael duidelijk werd veroordeeld.
Deze gelegenheid om tot een verbetering van de bestaande
onderlinge verhoudingen te komen werd door het college
niet benut. Het tegendeel is veeleer het geval. Men kiest
als college voor een voortzetting van de confrontatie met
mijn fraktie. Zonde van de energie. Zonde van de kosten.
De omstandigheid dat het college - overigens niet door de
gemeenteraad daartoe gemachtigd - een verzetschrift heeft
ingediend tegen de uitspraak van de Voorzitter van de
Raad van State, neemt niet weg, dat een raadsbesluit van
20 februari 1992 is geschorst en dat het dus ten onrechte
daaruit ontslagen commissielid Smael nimmer heeft opge
houden lid van de commissie O.C.S.W. te zijn en ook thans
dus volkomen rechtmatig lid is van genoemde commissie.
Dit impliceert tevens dat de commissie O.C.S.W. zes leden
telt en dat aantal is in strijd met het door de raad voor
deze commissie vastgestelde instellingsbesluit.
Deze strijdigheid dient opgeheven te worden via een nader
voorstel van het college en het is niet juist dat er niet
al in de novembervergadering van de raad een voorstel van
het college dienaangaande behandeld kon worden. Het deugt
niet dat een op 20 februari 1992 benoemd 3e burgerlid nog
langer in het ongewisse wordt gelaten over diens positie
binnen de nu dus boventallig bemande commissie O.C.S.W.
Overigens heeft ook de raad er recht op te weten op welke
gronden het college in verzet is gegaan tegen de bedoelde
uitspraak van de Voorzitter van de Raad van State.
001 Mijn eerdere pleidooi om de beslotenheid van de raads- en
commissievergaderingen tot uitzondering te maken heeft in
1993 tot resultaat gehad dat zelfs de nieuwjaarsbijeen
komst op 4 januari in beslotenheid werd gehouden, hetgeen
uiteraard niet was wat ik feitelijk beoogde te bereiken.
Een recent voorbeeld van de door het college en de raads-
meerderheid geprefereerde achterkamertjespolitiek is de
raadsdiscussie op 2 november 1993 over het standpunt van
onze gemeente t.a.v. de gemeentelijke herindelingsplannen
van gedeputeerde staten. Waar besturen van buurgemeenten
hun standpunten in het openbaar presenteerden en zich ook
naar hun burgers toe dorsten verantwoorden werd in onze
gemeente volstaan met een besloten raadsbijeenkomst en is
er zelfs voor raadsleden ook daarna nog veel onduidelijk
heid blijven bestaan over de inhoud van het afgesprokene.
De burgers hebben zodoende wel alleen maar het nakijken.
