-10-
automatisch een gevolg zijn en alles daar omheen haar belangstelling heeft.
Soms wel eens te veel. Er wordt wel eens te veel hooi op de vork genomen.
Vandaar dat ik onze burgemeester toch wel wil waarschuwen nu zeker wat meer
zorg te gaan besteden aan de zaken, die hier op het gemeentehuis afspelen,
zeker zolang er geen goede secretaris benoemd is. Tenslotte wil ik eindigen
met Uw college veel succes toe te wensen met deze onvoorstelbaar moeilijke
zaak. De motie die zojuist is ingediend, daar kunnen wij als fractie
achterstaan, omdat dat wat meer ruimte geeft om de zaak op orde te kriigen.
Ik dank U wel".
De voorzitter schorst de vergadering. De motie wordt uitgereikt aan college
en de raadsfracties.
Ze heropent na de schorsing de vergadering en deelt het volgende mede:
"Aanvankelijk had ik de bedoeling om niet te reageren, want actie roept
reactie op en ga zo maar door. Daarnaast is het zo dat ik vind, wanneer de
zaak niet zo ernstig zou zijn, dat ik eigenlijk met een soortgelijke grap zou
kunnen beginnen als de heer Van der Spek. Ik zeg dan: "Ik zit kennelijk in
het vijandelijke kamp waarop nogal wat duikvluchten moeten worden uitgevoerd
met de bedoeling het plat te branden". Maar, aangezien we hier niet in
Vietnam zitten, maar in de Fendert, denk ik toch dat de zaak te ernstig is om
verder te gaan in die termen. Dit grapje moet er echter toch vanavond af
kunnen. De manier waarop de heer Van der Spek zijn zakelijke motie, want dat
was het gewoon, heeft ingeleid kan niet mijn waardering hebben. Het is
stemmingmakerij en niet ter zake doende. Bovendien worden daar nog eens een
keer mensen ten tonele gevoerd, die hier in de zaal niet zitten. Want, zoals
U weet, kunnen ambtenaren zich niet verdedigen. Natuurlijk is het zo dat ik
als voorzitter van het college en als portefeuillehouder onplezierige
boodschappen heb moeten brengen aan mensen, waarvan er ook op de publieke
tribune zitten. Natuurlijk is dat zo. Ik ga dat niet ontkennen. Waarom zou
ik. We hebben dat met Twijnstra Gudde N.V. en met het college samen
besproken. Natuurlijk hebben we dat gedaan, maar ik denk dat dat de
verantwoordelijkheid is waarvoor we met zijn allen zijn ingehuurd. Daarnaast
is het zo dat we ook de nodige zorgvuldigheid zullen betrachten naar
medewerkers. We zullen medewerkers kansen bieden. We hebben mensen kansen
geboden. U hebt namen en functies genoemd van mensen die door dit college
kansen geboden zijn om elders een nog betere baan te vinden dan ze al hadden.
De manier waarop, dat schendt de privacy en noem ik als voorzitter niet. Als
daar de heren fractievoorzitters of de heren wethouders op in willen gaan,
mij best, maar wat U niet wilt dat U geschiedt, doe dat ook een ander niet.
Dus, ik ga daar niet verder op in. Binnen een ambtelijke organisatie, een
gemeentelijke organisatie zoals de onze, zijn er altijd 2 actoren die scherp
in het brandpunt van de belangstelling staan. We moeten dat voor de
duidelijkheid maar eens een keer hardop tegen elkaar durven zeggen. Dat is
een burgemeester en dat is een secretaris. Die twee zitten altijd in de zon.
Dat kan best wel aardig zijn. Van in de zon zitten kun je bruin worden, maar
je kunt er ook grijzer van worden wanneer het een figuurlijke zon is. Als men
spreekt over de gemeentesecretaris, die nu vertrokken is en nu momenteel op
vakantie is, dan vind ik dat dat geen recht doet aan de figuur van de
secretaris. Dat wij wel eens verschil van zakelijk inzicht hadden dat ontken
ik niet. Maar, mag het alstublieft. We zijn twee verschillende karakters,
hebben beide een verschillende achtergrond, hebben ook verschillende
levensopvattingen. Een bepaalde levensfilosofie en die was bij ons ook
anders. Dat wil niet zeggen dat daardoor de belangen van de gemeente Fijnaart
en Heijningen geschaad zijn. En wie dat wil beweren, die moet het dan maar
met naam en toenaam noemen. Ik wil hier nog eens heel nadrukkelijk stellen
dat de secretaris bij het afscheid hier in deze zaal, nu bijna een week
geleden, ons met zijn allen opgeroepen heeft te handelen in het licht van een
door hem nogal eens gebezigde spreuk. Hij besloot zijn woorden met de bekende
spreuk: "Ainsi soit-il". Hij gebruikte dat nogal eens, wanneer hij wilde
