Een week of zes geleden werd er ineens gefluisterd van: "Heb je het al
gehoord, Frans heeft werk". Hij kijkt nu de zaal maar rond, want
iedereen gniffelt een beetje. Want onze Frans, zeggen ze, heeft nog
nooit gewerkt. Dat is niet waar. Frans heeft wel degelijk gewerkt. Dat
weten we allemaal. Voordat hij de baan, die hij nu heeft, aanvaardde
heeft hij gestudeerd en tegelijkertijd moeten werken voor de gemeente
Fijnaart en Heijningen. Frans heb ik alleen maar de laatste periode
meegemaakt. Daarom wil ik de relatie tussen de fractie en Frans in het
algemeen aangeven. In het verleden werden wethouders maar met een kleine
meerderheid gekozen. De laatste periode gebeurde dit echter met unanieme
stem. Ik denk dat Frans daar geen klein aandeel in heeft gehad.
Misschien was dat ook wel een beetje uit eigen belang. Dit kan hij
straks echter zelf verwoorden. Unaniem verkozen worden tot wethouder is
wel een uitzondering in de politiek. Dat kwam volgens mij doordat hij
toch in de loop der jaren, door het drammen wat hij vroeger deed, een
indruk heeft nagelaten. Hij kreeg daardoor ook waardering. De groei van
de meerderheid naar het unanieme toe is een waardering die hij verkregen
heeft van de gehele raad, en niet zozeer alleen van de C.D.A. fractie.
De relatie tussen de C.D.A.-fractie en Frans was zo dat Frans er geen
geheim van wilde maken dat hij niet aan de leiband wilde lopen van de
fractie. Hij heeft in de loop der jaren zo'n beetje zijn eigen beleid
gevoerd, waar de fractie wat achteraan heeft gelopen. De laatste periode
is de communicatie toch goed geweest. Bij het nemen van besluiten
was Frans binnen de fractie de doorslag gevende factor. Voor mijzelf was
dat altijd een steun. Ik vroeg me dikwijls af: hoe kijkt een
wethouder tegen deze zaak aan"Het gaat binnen een fractie niet van een
lijen dakje. Hoe groter de fractie is, hoe meer stemmingen men binnen
een fractie heeft. De fractie heeft je echter altijd de gelegenheid
gegeven om je beleid te voeren. Nu, Frans, is het toch gebeurd na
dertien jaar. Je bent weer op de gewone post in de fractie terug. Nu
komt het moeilijke moment om je weer als raadslid te gedragen. Ik denk
dat dat niet eenvoudig zal zijn. Het is en blijft een drammertje. Frans
ik wil je namens de inwoners van Fijnaart en Heijningen, de raad, maar
vooral namens het C.D.A. dank zeggen voor de inzet die je dertien jaar
lang hebt getoond.
Dank je wel."
De voorzitter geeft het woord aan de heer van Dis die in de hoedanigheid
van collega-wethouder spreekt.
Wethouder van Dis zegt hte volgende:
"Mijnheer de Voorzitter ik voel me van de taak ontheven om als wethouder
te spreken. U als voorzitter van de raad heeft al voldoende gezegd. Dat
neemt niet weg dat ik met veel genoegen het woord tot oud-collega Frans
Fakkers richt.
Wanneer je zo bij jezelf aan het nadenken bent wat je moet gaan zeggen
op een middag als deze, dan komt bij mij de gedachte op dat het niet
vaak voorkomt dat er binnen een college twee wethouders zijn die zo
verschillend zijn van instelling, opvatting, aard, gedachtenwereld en
achtergrond. Toen ik dan ook in 1982 als wethouder verkozen werd om met
Frans samen te gaan werken, is bij mij wel eens een stukje uit een
toneelstuk naar voren gekomen, dat na de oorlog triomfen vierde. Het was
een toneelstukje "Gesloten vensters" van Sartre. Een van de spelers
zegt daarin: "Wij zijn gedoemd om samen te leven". Dat was de angst toen
men met de samenstelling begon zoals deze tot voor kort is geweest. Ik
5
