Mi
Van de eerste dag van haar refUgé-bestaan was haar houding bepaald:
ook hier geen persoonlijke voorrechten voor haar en de kinderen en geen
uitzonderlijke plaats in de nieuwe gemeenschap.
Deze houding wordt door een democratisch levend volk, zeer gewaardeerd.
Als dan algemeen bekend wordt dat zij voorlopig in Canada zal leven,
spreekt zij haar Gastvolk toe en stelt zich aan hen voor. Zij vertelt,
altijd het plan gehad te hebben West-Indiè' te bezoeken en bij die reis ook
Canada aan te doen; maar nu kom ik tot U en vraag Uw gastvrijheid, zodat
mijn twee kleine dochters veilig zijn voor gevaar voor achtervolging van
de vijand. #Ik ben hun moeder en vind hen vanzelfsprekend allerliefst.
Maar er is één ding, dat ik U zou willen vragen: "Geef mij niet Uw mede
lijden, maar geef ons wat wij meer dan iets anders behoeven, volk van
Canada en van de Verenigde Staten van Amerika, geef ons Uw sterkende lief
de".
Do not give me your pity." dat is een gevleugeld woord geworden, dat
de houding van de Prinses weergaf. En omdat zij een Nederlandse is, wordt
deze houding ook de Nederlanders toegeschreven, die niet beklaagd willen
worden noch zich in zelfbeklag wensen te verliezen.
In de aanvang heeft de veiligheid der kinderen de activiteit der
Prinses als offer gevraagd. Zo is het begrijpelijk, dat in de zomer en de
winter van 1940 alleen de "breiplichten" vervuld werden, plichten, die ie
dere vrouw, niet direct in de oorlogsmachine ingeschakeld, verrichtte voor
de geallieerde strijdkrachten.
Maar op het einde van dat jaar bracht zij een bezoek aan New-York en/
het White House als gast van President Roosevelt. f logeerde op"
En daarmede is het begin gemaakt van haar activiteit in den vreemde.
Talloze officiè'le en niet-officiè'le bezoeken aan staatslieden beginnen el
kaar op te volgen. Ontvangsten van de bemanningen van Nederlandse zee
schepen, bezoeken aan nederlandse instellingen, aan zeemans- en soldaten-
tehuizen, aan universiteiten, waar zij het eredoctoraat in de Rechten aan
vaardde wisselcbnelkaar af.
In West-Indië, Suriname en Curasao werd zij met overweldigend enthousiasme
ontvangen, zii
Het moet onze Prinses wonderlijk te moede geweest, dat zij daar weer op
een stukje vrije Nederlandse bodem kon gaan. Toen zij, na deplechtige be*
groeting door de Gouverneur van Curapao en enkele legerautoriteiten een
mede-studente uit leiden plotseling ontdekt, gaat ze spontaan naar haar toe
en begroet haar met een kus .Een ooggetuige schrijft dan: "De werkelijke
waarde, vooral van officiële ontvangsten, is recht evenredig aan het deel
"hart" en "geest", da t er in verdisconteerd wordt. En gelukkig wekt Prin
ses Juliana bij welhaast ieder de levende gevoelens op, omdat zij zelf
overstroomt van hartelijkheid en zo gelukkig is, de gave te bezitten, deze
op ongedwongen wijze aan de mensen over te dragen.
Op deze wijze heeft onze Prinses de vitale en belangloze moed gehad,
het zaad der vriendschap voor Nederland overal te zaaien waar zij mensen
ontmoet. De eer haar in den vreemde bewezen, vat zij op als een teken van
belangstelling voor ons land.
Evenmin als haar Koninklijke Moeder is de Prinses ooit tekort gescho
ten in de liefde, die het vraagt zich in de toestand van andereninte denken.
Als Koninklijk Ambassadrice heeft zij haar taak in die moeilijke oorlogs
jaren op zich genomen, en de kennis van en de belangstelling voor ons klei
ne landje in dat machtige grote Amerika aangekweekt.
Wij kunnen dan ook gerust getuigen, dat Haar werk, naast de verzorging van
de kleine Prinsesjes, door haar al die jaren met grote liefde en trouw ver
richt, ontelbare voordelen voor ons volk heeft opgeleverd-.
- Dankbaar -
