m
25
patienten-vergoedingen opgenomen kunnen zijn.
Volgens de logica zou men dan eigenlijk in feite moeten zeggen, dat er hier onmogelijk
een sluitende begroting uit kan komenBovendien is het dan ook nog zo, dat de exploi
tatierekeningen in het verleden van vorige jaren belangrijke tekorten te zien gaven.
Dat stelt hem toch wel voor een aantal vragen en een van die vragen is dan dat er al
herhaaldelijk splitsings-activiteiten zijn geweest en ook nu weer zijn deze actueel.
Het knelpunt daarbij schijnt te zijn, dat het verpleeghuis best een afsplitsing wil, maar
dan wel zodanig, dat de ontstane tekorten uit het vermogen van de instelling worden bij
gepast. Als dat niet kan, zit het verpleeghuis natuurlijk wel met de onmogelijkheid
om een sluitende exploitatie in de toekomst te krijgen.
Ook daarom wil hij vragen waarom die splitsingsprocedure zo lang duurt en wordt
onder andere over de personeels-situatie die daardoor ontstaat overleg gepleegd met de
vakbonden. Als verder aan het teveel personeelsleden iets moet worden gedaan moet er
dan ook niet iets worden gedaan aan de te hoge salarissen.
Mogelijk kan de voorzitter van deze commissie, die al deze problemen ter behandeling
op tafel krijgt, daar iets naders over zeggen.
De VOORZITTER kan zeggen, dat de kwestie van het ABG al oud is. Men zal zich kunnen
herinneren, de oudere raadsleden althans zeker, dat er indertijd een studiecommissie
is gevormd om te bekijken bij de stichting van het ziekenhuis Lievensberg, hoe het
verder met het ABG moest krachtens de Rompwet liefdadige instellingen of hoe dat dan
verder moge heten.
Die studiecommissie is toen tot een rapport gekomen dat door de raad is aanvaard.
Daarbij heeft van meet af aan op de voorgrond gestaan, dat: ten eerste het een gezonde
zaak zou zijn als de verpleeginrichting los kwam te staan van gemeentelijke en gemeente
lijk-politieke invloed. Daarvoor moest een figuur worden gezocht.
Moeilijkheid daarbij was, de ambtenarenstatus van het personeel.
Maar daar zou wel een oplossing voor gevonden kunnen worden, eventueel.
Bij dat los van gemeentelijk politieke invloed bedoelt hij dan niet direct partij-politiek,
maar het is nu eenmaal net zo als bij het ziekenhuis Lievensberg, dat het geen goede
figuur is als een dergelijke instelling onder het controlerend bestuur van een gemeente
staat. Daardoor is al vaak genoeg narigheid ontstaan.
Verder was het zo, dat de oude doelstelling van het ABG en de oude doelstelling van de
legatarissen was, kapitaal ter beschikking te stellen ten behoeve van de verpleging van
behoeftige zieken. Daarbij dan indien nodig het in stand houden van een ziekenhuis.
Dat laatste is nu helemaal niet meer nodig. Bij de sociale wetgeving van het ogenblik
gecombineerd met de ziekenfondsen zijn er geen behoeftige zieken meer in die zin.
Met de middelen van sociale wetgeving en ziekenfondsen kan een verpleeginrichting
en een ziekenhuis komen tot een kostendekkende verpleegprijs. Het ideaal was daarom,
om het kapitaal van het ABG eventueel onder een andere stichting ook juridisch te schei
den van de verpleeginrichting. Niet alleen in de boekhouding dus, want wat de heer Gor-
rissen zei is waar, er is maar één rechtspersoon en er worden geen verschrijvingen of
iets dergelijks gepleegd, wanneer men uit het kapitaal zou putten voor de verpleegin
richting. Juridisch is die zaak volkomen in orde..
Het ideaal was toen om dat kapitaal vrijelijk ter beschikking te houden voor het naast
liggende sociale doel. Zo staat dat n.l. in de Rompwet liefdadige instellingen.
Als het oorspronkelijke doel vervalt, moet men zoeken naar het naastliggende doel in de
sociale sector. Het college had gedacht, dat er een stichting te formeren zou zijn,
een andere rechtspersoon dus, die over het kapitaal zou kunnen beschikken om in te
springen in de sociale gezondheids-sfeer waar bepaalde zaken nog niet wettelijk geregeld
zijnwaar geen subsidie-regelingen voor zijn en waar toch een duidelijke behoefte aan
wezig is. Waar men dus mee kan marchanderen tussen de kade en het schip van wet
geving en behoefte. Dat is toen door het regentencollege afgewezen, dat rapport.
G.S. hebben de regenten in het gelijk gesteld. Er had meer overleg plaats moeten vinden
of hoe dan ook, hoewel het toenmalig regentencollege zich niet heeft doen vertegenwoor
digen in die commissie van onderzoek, en dus de gelegenheid geboden had gekregen om
daarin mee te spreken.
Wat is er nu verder gebeurd. Die zaak sukkelde alsmaar verder. Er werd wel een belofte
verkregen dat men boekhoudkundig deze 2 zaken zoveel mogelijk zou gaan scheiden.
Dat was echter alleen zuiver boekhoudkundig. .Juridisch bleef het allemaal hetzelfde.
In de nood van de overschrijding van de door het COZ toegestane verpleegprijzen heeft
men inderdaad uit het kapitaal geput om die gaten aan te vullen.
