-20-
De heer WALDER zegt, dat degenen, diegeschrapt zijn, een Kerst-
gave heelemaal niet noodig hadden.
De heer SIMONS wijst er op, dat volgens de bewering van den
heer ïïalder de kerstgave niet voor armlastigen was, maar er zijn
toch armlastigen genoeg, die er een gekregen hebben.
De heer WALDER zegt, dat dat dan menschen geweest zijn, die nog
werkloos waren ook en het dan toch zeker wel het hardst noodig had
den.
De heer MUSTERS merkt op, dat hij reeds toen de heer Becht inder
tijd zijn voorstel deed, daar niet voor was, omdat hij toen al van
meening was, dat gedane zaken geen keer nemen. Spreker voorzag, dat
men er toch niets meer zou opschieten. Nu de zaak is onderzocht,
blijkt men ook niet tot overeenstemming te kunnen komen. Het is nu
eenmaal een feit, dat een mensch, die werkt, daarbij fouten maakt,
en spreker vindt dat ook niet erg. Spreker zou echter willen wij
zen op de schifting, welke bij he t opmaken der lijst van degenen,
die in aanmerking voor een kerstgave kwamen, gemaakt is. Volgens
den heer Walder waren er 291 werkloozen, waarvan er 176 bedeeld
zijn geworden. Als spreker dit werk had moeten doen, zou hij er
misschien nog meer hebben laten afvallen. Spreker zou daarvoor b.v.
een geval vallen aanhalen, als door de commissie ook genoemd. Er
is iemand bij geweest, die het jaar tevoren een inkomen had van
5OOO,Nu kan het natuurlijk wel mogelijk zijn, dat door ach
teruitgang in zaken, door ziekte of anderszins deze man in ongele
genheden is gekomen, maar spreker kan zich toch niet voorstellen,
dat iemand, die het eene jaar zulke inkomsten heeft gehad, het
volgend jaar reeds recht zou hebben op een kerstgave. Er zijn een
massa menschen, die meenen dat, als zij 5000,verdienen, zij
die ook maar op moeten maken. Op die wijze heeft men nooit iets.
Spreker zou er dan ook op willen wijzen, dat de menschen zelf moe
ten zorgen, dat ze iets bewaren voor de slechte tijden, die kunnen
komen. De menschen van tegenwoordig kunnen echter niet meer vooruit
zien naar sprekers meening. Maar dan gaat het toch niet aan om te
zeggen, wanneer die menschen een paar weken zonder werk zitten:
ze hebben niets meer en dus moet de gemeente maar helpen.
De heer VERBIEST merkt op, dat zoo iets nÈt gezegd wordt. Spre
ker stelt nogmaals voor om de debatten te sluiten, daar men hier
toch niets mee opschiet.
De heer MUSTERS vervolt dan, dat men de menschen moet leeren
vooiuit zien. Wanneer de kleine hoveniers dat niet deden, dan zou
den ze spoedig ook om hulp moeten komen, wantvele van hen verdienen
beslist niet meer dan 20,— per week. Vele zouden zelfs blij zijn
als ze aan zulk een bedrag kwamen. En deze menschen zijn toch nooit
om ondersteuning geweest. Spreker zou daarom vallen zeggen, laat
de menschen zelf eens een beetje meewerken. En laten we dan in
•t vervolg zorgen, dat menschen die het jaar tevoren een inkomen
hadden van 50OOniets meer krijgen en menschen met een inko
men van 6 00.wel. Nu is het gebeurd, dat zoo iemand geen kerst
gave heeft gekregen.
De heer 'VAL©ES zegt, dat door den heer Musters hier wordt naar
voren gebracht, dat de hoveniers en landbouwers er zoo heel slecht
voor zitten en toch niet naar het Armbestuur gaan. Maar spreker
gelooft toch niet, dat ddze menschen van een beter soort zijn dan
de anderen.
De heer SIMONS zegt nog geen antwoord te hebben gehad op zijn
vraag waarom een aantal werkloozen van het verkrijgen eener kerst
gave zijn uitgesloten geworden.
De heer WALDER wijst er op, dat onder die werkloozen vele jonge
mannen waren, die geen kerstgave noodig hadden en verschillende
andere, di<#rgeen behoefte aan hadden. Op die manier konden er velen
worden geschrapt. Spreker wil er verder op wijzen, dat degenen,
die een kerstgave ontvangen hebben, dr allen zeer tevreden over
waren, en spreker hoopt,Sat de Raad ook djbt jaar een dergelijk
besluit zal nemen, wanneer zulks noodig mocht zijn.
De VOORZITTER stelt voor om het voorstel van den heer Becht te
stellen in handen van B W, opdat deze er een prae-advies over
kunnen uitbrengen. De Raad wordt dan niet ovenompeld en kan de
zaak eerst goed nagaan.
